Το ρεπορτάζ και η απάντηση

Το "Ποντίκι" έγραψε στο τελευταίο του φύλλο
"Βυθίστηκε ο όμιλος του Sportime
Εκρηκτική είναι πλέον η κατάσταση που επικρατεί στο «Sportime» αλλά και γενικότερα στον όμιλο που διαθέτει – εκτός από τη συγκεκριμένη αθλητική εφημερίδα – ακόμη ένα αθλητικό έντυπο, αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό καθώς επίσης και ηλεκτρονική ιστοσελίδα.
Στο απροχώρητο, λοιπόν, με άγνωστες συνέπειες έχει φτάσει η υπομονή δημοσιογράφων και τεχνικών στην αθλητική εφημερίδα, η οποία όταν πρωτοκυκλοφόρησε τάραξε (και άλλαξε) την πορεία του αθλητικού Tύπου στη χώρα μας.
Σε επίσχεση εργασίας προχώρησαν οι τεχνικοί του Sportime FM, αφού ήταν απλήρωτοι για αρκετές μέρες, και τους ακολούθησαν και οι δημοσιογράφοι σταθμού. Εδώ και αρκετές μέρες δεν κυκλοφορεί το «Sportime» επειδή δεν υπάρχουν χρήματα για την αγορά του χαρτιού και δεν μπορεί να τυπωθεί η εφημερίδα.
Στα γραφεία του ομίλου δεν λειτουργεί τίποτα, ενώ χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι έχουν κοπεί τόσο το νερό όσο και το ηλεκτρικό. Σύμφωνα με πληροφορίες, την περασμένη (των Παθών, για να μην ξεχνιόμαστε) εβδομάδα οι συντάκτες ζήτησαν την καταβολή του δώρου του Πάσχα με δυναμικές κινήσεις από την ιδιοκτησία του εντύπου.
Η οποία ιδιοκτησία προσπαθούσε, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, να καταφέρει την πώληση του ραδιοφωνικού σταθμού του ομίλου, ώστε να μπορέσει να ρίξει ξανά στην αγορά τόσο το «Sportime» όσο και την «Αθλητική». Η αγοραπωλησία όμως, για την οποία οι περισσότεροι – εδώ που τα λέμε – δεν έτρεφαν σοβαρές ελπίδες ότι θα ολοκληρωνόταν, δεν έγινε, βυθίζοντας έτσι τις όποιες ελπίδες των εργαζομένων για ένα καλύτερο αύριο."
Και ο Γιάννης Κούρκουλος απάντησε:
Προς ΠΟΝΤΙΚΙ
και άλλες "δημοκρατικές" δυνάμεις... (χωρίς υπαινιγμό στο Ποντίκι μας. "Μας" για όσους το εννοούμε έτσι, απ τη δεκαετία του '70)
Είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί ακόμα. Απλήρωτοι απο το Νοέμβρη πέρσι, αλλά ζωντανοί. Ζωντανοί, περήφανοι κι αγέρωχοι σε πείσμα όσων θα επιθυμούσαν, ήδη να μας δουν γονατισμούς. 'Ορθιοι ακόμα, απέναντι σε όποια κοινωνική... γελοιότητα συμφερόντων διαμορφώθηκε στην "περήφανη" πατρίδα μας. Τόσο "περήφανη", όσο φαίνεται απέναντι στη διακωμώδηση μιας χώρας 11 εκατομμυρίων ανθρώπων με 10.000 χρόνια ιστορίας, από 600.οοο γείτονες που τους τρέφουν οι επιχειρήσεις μας, ακόμα και αυτές που αφήνουν εμάς απλήρωτους... Δηλαδή οι Ελληνικές...
Είμαστε όρθιοι απέναντι σε κάθε διανειοδότητη που όλη του η αγωνία είναι, πώς θα ανέβουν τα επιτόκια για να κάνει κατασχέσεις, είμαστε περήφανοι απέναντι στο συνδικαλιστικό μας όργανο που (καλά να είναι), νομίζει πως εξάντλησε την προσφορά του στη λάιλαπα (όχι του Σπορτάιμ αλλά του κλάδου) με ένα επίδομα. Έτσι που να με κάνει να νοιώθω περίπου ίδιος με τους... κολασμένους της Γης, αυτούς των... φαναριών. Τους ζητιάνους απ το Μπάγνκλαντές και του Πακιστάν... Ζητιάνο στην ίδια μου τη χώρα...
'Ομως όχι. Δεν, κάνω το χατίρι σε κανέναν. Δεν σκύβω σε όψιμους εκδότες- φίλους που το 1990 σαν δημοσιογράφοι είμαστε άνεργοι μαζί. Δεν κάνουμε (όλοι) το χατίρι σε κανέναν. Θα μείνουμε όρθιοι και θα πουλήσουμε... λεμόνια μετά 30 περίπου χρόνια δημοσιογραφίας (32 εγώ και λιγότερα άλλοι) για να ζήσουμε, αλλά δεν θα σκύψουμε. Δεν θα τρους παρακαλέσουμε. Κι εγώ και τα άλλα παιδιά του Σπορτάιμ, θα μείνουμε όρθιοι στην κοινωνική αναλγησία και τον κοινωνικό παχυδερμισμό των εργολάβων που είναι όψιμοι... εκδότες. Αλλά ακόμα και των των εκφραστών τους (που είναι αρκετοί εντρυφούντες του πολιτικού συστήματος ως κοινωνικής πρακτικής που εφαρμόζεται και όχι ως πολιτικού μοντέλου)...

Νιώθω περήφανος που είμαι ένας απ τους 3 που έμειναν στο Σπορτάιμ από τα δοκιμαστικά του ακόμα φύλλα (οι άλλοι είναι οι Φώντας Χήτας και Κώστας Μπελιάς, συν τα παιδιά της Θεσσαλονίκης). Πιο πολύ τιμώ όμως, τη στάση όλων των άλλων μεταγενέστερων ή σύγχρονων συναδέλφων που έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην καινοτομία της έκδοσης της πρωτοποριακής αυτής εφημερίδας που αφαίρεσε τα "κόκκινα γυαλιά" που λέει ο Κραουνάκης και η Λίνα. Που τουλάχιστον το επιχείρησε στα σπορ. Γιατί κοινωνικά επικράτησε το απόλυτο... μαύρο. Τιμώ όλους αυτούς που έμειναν όρθιοι στην πορεία της "καταιγίδας". Είναι όλοι αδέλφια μου. Παρόντες και απόντες...
Γιάννης Κούρκουλος
(ή κατά καιρούς... "ταλαίπωρος συντάκτης")
ΥΓ. Με την παράκληση της δημοσίευσης με... copy- paste στο "Ποντίκι".