Αντίο Γιώργο...

Η παρουσία του Γιώργου Κοίλιαρη στη δημοσιογραφική οικογένεια ήταν το άλλοθι όλων μας. Ήταν αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν κάναμε. Ήταν η απάντηση σε όσους μας έλεγαν «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Ο Γιώργος δεν ήταν τίποτε από τα τρία. Ήταν όλα τα άλλα. Σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς.
Το απόγευμα της Τρίτης που τον αποχαιρετήσαμε είμαστε εκεί γιατί χάσαμε το άλλοθί μας. Κάποιοι έχασαν κι ένα φίλο. Αυτοί ήταν οι λιγότεροι.
Ο Γιώργος και μετρημένοι στα δάχτυλα σαν κι αυτόν κάνουν τη πραγματική δημοσιογραφία. Αφήνουν την ασφάλεια του γραφείου και βγαίνουν στο δρόμο. Μπαίνουν στη μάχη. Όχι μόνο της ενημέρωσης, αλλά και την πραγματική.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για το Γιώργο και τους άλλους…. Γιώργους της δημοσιογραφίας το συνάφι τους ξέρει. Ενίοτε τους τιμά. Εν ζωή. Τι γίνεται όμως με όλους τους άλλους; Για αυτά που έκανε ο Γιώργος ήταν σταρ. Δεν το εξαργύρωσε όμως ποτέ. Ήταν σταρ για τους συναδέλφους του, όχι για τον πολύ κόσμο.
Ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με την αμοιβή του ή δεν σκέφτηκε να τον καλέσει σε γκλαμουράτες εκδηλώσεις. Ο Γιώργος ήταν ο αθόρυβος εργάτης. Ο ρεπόρτερ.
Στους Ζωγράφου στο τελευταίο του αντίο πολλοί αισθανθήκαμε άσχημα. Όχι μόνο γιατί έφυγε το… άλλοθί μας, αλλά και για την προσωπική μας πορεία. Άραγε τι μετρά στη ζωή; Μια καλή ζωή με λεφτά και δόξα ή ένα δάκρυ στο «τελευταίο αντίο» από ένα συνάδελφο που δεν είναι κολλητός ή κολλητή σου;